Η κάθαρση που διάλεξε ο Βαγγέλης για το δικό του δράμα, δεν απευθύνεται μόνον στους θύτες του. Στους ανάλγητους και απαίδευτους συμμαθητές του, που κρύβονται φοβισμένοι, τρέμοντας τη Δικαιοσύνη, που πρέπει να αποδώσει τις ευθύνες, παραδειγματικά.
Στους ανεύθυνους δάσκαλους που “γύρευαν τη δουλειά τους” και δεν έπραξαν εκείνο κυρίως το οποίο απαιτούμε από αυτούς: Την παιδαγωγία της ψυχής. Στον διευθυντή που,είτε ένιψε τας χείρας του, είτε υπήκουσε σε πολιτικές παραινέσεις.
Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα που ανεχόταν την άσκηση του φόβου, επιτρέποντας ο εκφοβισμός να εξελιχθεί σε τρόπο διασκέδασης εις βάρος του Βαγγέλη. Είμαστε όμως κι εμείς, η ελληνική κοινωνία, που ο Βαγγέλης αφύπνισε. Η ανοχή μας, θέλω να πιστεύω, έχει αιτία την άγνοια μας για το πόσο οδυνηρή διαδικασία είναι ο εκφοβισμός για εκείνον που την υφίσταται. Και ο εκφοβισμός ξεκινάει από το σπίτι, από το σχολείο, από τη γειτονιά, από την πλατεία του χωριού μας, στα μικρά μας χρόνια.. Αλλοτε σαν παιχνίδι κι άλλοτε σαν άσκηση εξουσίας. Και αυτό δεν έχει να κάνει με το καλό, το κακό, το ιδιωτικό και το δημόσιο σχολείο, αλλά με την σκληρότητα των παιδιών και ταυτόχρονα με την μη παιδαγωγική προετοιμασία γονιών και δασκάλων.
Ξαναγυρνάμε στα ίδια. Ο χαμός του Βαγγέλη είναι θέμα παιδείας και κοινωνικού πολιτισμού. Ο Βαγγέλης μας έβαλε όλους ενώπιον των ευθυνών μας. Ο εκφοβισμός ξεκινάει από τα μικρά και ασήμαντα και αναιδώς εκτροχιάζεται, ώσπου γίνεται άκρως επικίνδυνος. Ο Βαγγέλης πρέπει να δικαιωθεί. Από όλους μας. Ο εκφοβισμός να παρουσιαστεί ενώπιον όλων αυτό ακριβώς που είναι: Βία στην πιο θηριώδη μορφή της. Και έτσι να την αντιμετωπίσουμε, στηρίζοντας με όλες μας τις δυνάμεις κάθε διωκώμενο Βαγγέλη. Είναι η οφειλόμενη τιμή στη μνήμη του. Αυτός ο Βαγγέλης φτάνει…