Συνεντεύξεις

Ο Βασίλης Κικίλιας δεν δυσκολεύ­τηκε όταν του ζητήσαμε μια συ­νέντευξη «λίγο εναλλακτική, τελείως φυσική και καθόλου στημένη».

«Έχω ένα Λαμπραντόρ 3 ετών. Να γίνε­ται όμως χαμός και εγώ να φωτογραφηθώ με το σκύλο;», αναρωτήθηκε.

Ανεξαρτήτως πολιτικών εξελίξεων, ωστόσο, η Φάτσα θα συνεχίσει να χρειάζεται τις βόλτες της και ο ιδιοκτήτης της θα οφείλει να βρίσκει χρόνο για εκείνη.

Η Φάτσα δεν ξέρει πως πρόκειται για αθλη­τή, γιατρό και πολιτικό... «Το πρωί είχα χειρουργείο, μια αρθροσκόπηση. Το από­γευμα πρέπει να πάω στη Βουλή. Είναι μι­κρό διάλειμμα. Όταν δεν προλαβαίνω, τη φροντίζουν οι γονείς μου».

Οι δυο τους δι­ασχίζουν την παραλιακή χωρίς συνοδείες και ασφάλειες.

 

Ιατρική και πολιτική μαζί δεν σας εξαντλούν;

Αντέχω την πίεση - μια ζωή έτσι έζησα. Θα μπορούσα να έχω αρκεστεί σε ένα κομμά­τι της Ιατρικής εντελώς θεωρητικό - ακαδη­μαϊκό. Θα μπορούσα επίσης να μην έχω ασχοληθεί με τίποτα άλλο εκτός από το μπάσκετ - να έχω μείνει εκεί. Θέλω συνέ­χεια να ξεπερνώ τα όριά μου. Έκανα πρω­ταθλητισμό και όχι απλώς αθλητισμό. O πρωταθλητισμός σου αφήνει σημάδια.

 

Σε εσάς άφησε;

Σπασμένο δάχτυλο, σπασμένη μύτη, σπα­σμένο σαγόνι, πάχυνση αχίλλειου. Και ήμουν τυχερός. Σε άλλους έχει αφήσει περισσό­τερα.

 

Θυμάστε πώς ήταν στον πάγκο;

Δεν υπάρχει χειρότερο από το να μην παί­ζει ο αθλητής. Το καλύτερο είναι να κερ­δίζει η ομάδα του και να είναι βασικός. Το χειρότερο είναι να χάνει και να είναι στον πάγκο και το τρισχειρότερο να είναι τραυματίας - είσαι σαν θηρίο στο κλουβί. Σαν πρωταθλητής, πολλές φορές παίζεις ξεπερνώντας τα όρια του πόνου, ακόμα και παραβαίνοντας τις ιατρικές οδηγίες.

Δεν μπορώ να δω το μέλλον της επόμενης γενιάς στη μιζέρια του διορισμού

 

Κάνατε πολλά. Είχατε τέτοιο προσανατολισμό από την οικογένειά σας;

Διάβαζα «Μπλεκ» όταν ήμουν μικρός. Εκεί είχε έναν τερματοφύλακα γιατρό - έπιανε αυτά που δεν πιάνονται.

Μου έλεγαν οι γο­νείς μου: «Ό,τι και να κάνεις, θα σπουδά­σεις».

Αποφάσισα πως θα παίζω μπάσκετ και θα γίνω γιατρός!

 

Προτιμούσατε να μην πάτε στην προπόνηση ή να μη διαβάσετε;

Ε, να μη διαβάσω! Κατάλαβα πάντως νω­ρίς πως μπορώ να διαχειριστώ πράγματα που για άλλους είναι βάρος.

 

Ποιο είναι το ευαίσθητο σημείο σας; Πού «σπάτε»;

Στους ανθρώπους μου, στην οικογένειά μου, στους φίλους μου.

 

Έχετε πολλούς;

Τρεις-τέσσερις και δεν είναι πρόσφατοι. Η αντρική φιλία είναι ξεχωριστή. Δεν έχει σημασία αν βλέ­πεις τους φίλους σου κάθε μέρα ή όχι - αν έχεις εμπιστοσύ­νη, δεν παρεξηγείσαι.

Η φιλία εξελίσσεται. Όταν σταμάτησα το μπάσκετ για να ασχο­ληθώ με την Ιατρική, στην αρχή χτυπού­σαν συνέχεια τα τηλέφωνά μου. Μου έκα­ναν αφιερώματα, γινόταν χαμός. Μετά από δύο εβδομάδες, αυτό σταμάτησε. Εκεί μέ­τρησα τους φίλους.

 

Πώς άλλαξε η ζωή του αθλητή και γιατρού με την πολιτική;

Προσπάθησα πολύ να μην αλλάξει. Έχω μάθει να τα κάνω όλα στον μέγιστο βαθμό.

 

Υπάρχει πολιτική στον μέγιστο βαθμό;

Ναι. Βλέπεις πως είσαι καλός σε κάποια πράγματα, σε κάποια άλλα όχι. Πρέπει μό­νιμα να γίνεσαι καλύτερος. Έχει να κάνει με τη θέληση. Είναι άδικο αυτό που συμ­βαίνει στην πολιτική. Στον πρωταθλητι­σμό είσαι αυτό που είσαι. Φαίνεσαι, εκτί­θεσαι συνεχώς, θα σε κάνουν αλλαγή αν δεν είσαι καλός στον αγώνα.

Στην πολιτι­κή, πολλοί καμουφλαρίστηκαν πίσω από ιδέες, πίσω από κόμματα, και επιβίωσαν χρόνια, ενώ δεν το άξιζαν. Άλλοι, που μί­λαγαν τη γλώσσα της αλήθειας, της εντι­μότητας και είχαν όραμα, αλέστηκαν στην κρεατομηχανή και χάθηκαν, γιατί μπορεί να μην έλεγαν στον κόσμο αυτά που ήθελε να ακούσει.

Πολλές φορές και το timing εί­ναι λάθος. Παλιότερα η πολιτική οδηγού­σε και η οικονομία ακολουθούσε. Τώρα η οικονομία εκδικείται την πολιτική. Τώρα ξεγυμνώνονται πολλοί που υπόσχονταν και έλεγαν παχιά λόγια. Όταν προεκλογι­κά υπόσχεται κάποιος κάτι, ο κόσμος τον αποθεώνει. Αυτό όμως αποδομείται πολύ εύκολα, αν δεν είναι σε στέρεες βάσεις.

 

Τελικά, τι συμβαίνει σήμερα; Αποδεικνύεται η αδυναμία της πολιτικής ή της οικονομικής θεωρίας;

Στη χώρα λείπουν Παιδεία, αρχές. Είχε στηθεί λάθος η ραχοκοκκαλιά της κοινωνί­ας έπειτα από τη μεταπολίτευση και ιδιαίτερα μετά το 1981. Οι πολιτι­κοί χάιδευαν τους πολίτες, εκείνοι ανταπέδιδαν ζητώντας έναν ψευτοδιορισμό, μια σύμβαση έργου. Εγώ δεν μπορώ να δω το μέλλον της επόμενης γενιάς στη μιζέ­ρια του διορισμού. Πιστεύω σε άλλα πράγ­ματα. Δεν μπορώ να υπόσχομαι σε έναν γονιό για το παιδί του ότι θα «βολευτεί» στο Δημόσιο. Είναι έξω από τις αξίες μου, τις αρχές και τα πιστεύω μου.

 

Από ανθρώπινης πλευράς, πώς είναι να μην είστε στην κυβέρνηση; Ζηλεύετε;

Από τη μια, είμαι πολύ ανακουφισμένος γιατί το υπουργείο Δημόσιας Τάξης είναι ωρολογιακή βόμβα. Μπορεί να τα έχεις κά­νει όλα, να έχουν προσπαθήσει και οι συ­νεργάτες σου και πάλι να αποτύχεις. Για μένα έκλεισε καλά. Είχαμε επιτυχίες με την τρομοκρατία, δεν είχαμε φωτιές στη χώρα την καλοκαιρινή περιόδο, με τους αστυνομικούς αναπτύξαμε μια καλή χημεία. Μπορεί να μην υπήρχαν χρήματα λόγω των οικονομικών δυσκολιών της χώρας, αλλά γι’ αυτό είμαι διπλά υπερήφανος γιατί τους κέρδισα. Ήταν μια πολύ ωραία σχέση. Και θα είμαι πάντα δίπλα τους ανεξαρτήτως θέσης.

 

Θα θέλατε ξανά το ίδιο υπουργείο;

Δεν είναι απόφασή μου. Νομίζω πως θα ήταν σαν να ανταγωνίζομαι τον εαυτό μου. Βέβαια, στην πολιτική ποτέ δεν ξέρεις πότε ανοίγει και πότε κλείνει ένας κύκλος.

Το χειρότερό μου στον ΣΥΡ1ΖΑ είναι ο υπουργός Παιδείας που κατάργησε την αριστεία

 

Τι σας ενδιαφέρει να κάνετε στο μέλλον;

Έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, δεν έχω προτιμήσεις. Όταν με πήρε ο Αντ. Σαμα­ράς και μου είπε: «Θα πας στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης», ήταν ένα σοκ για μένα. Δεν το περίμενα με τίποτα. Μετά την ανα­κοίνωση του ονόματός μου ήταν μεγάλη η αμφισβήτηση. Δύσκολο υπουργείο, που χρειάζεται πυγμή. Πολλοί είπαν: «Το πι­θανότερο είναι να μην τα καταφέρει».

Ο,τι­δήποτε κάνει ένας άνθρωπος μπορεί να το κάνει να ξεχωρίζει. Βλέπεις σε μια καφε­τέρια έναν βοηθό σερβιτόρου, που μαζεύ­ει ποτήρια και φλιτζάνια. Σε πρώτη ανά­γνωση, θα έλεγαν πολλοί πως είναι μια μεταβατική δουλειά.

Σκέφτομαι πως μπορεί να ανήκει σε μία από τις εξής δύο κατηγορίες: Υπάρχει αυτός που το κάνει χωρίς αγάπη, χωρίς πάθος, χωρίς να ψά­χνει να εξελιχθεί και μπορεί να το κάνει μια ζωή ολόκληρη. Και υπάρχει και η κατηγορία που θέλει να γίνει κάποια μέρα ο ιδιοκτήτης...

 

Μου λέτε πως συμπαθείτε τους φιλόδοξους.

Ναι. Ο άνθρωπος είναι φύσει αισιόδοξος, θέλει συνεχώς να βελτιώνεται, να εξελίσσεται.

 

Άλλο αυτό.

Δεν είναι καθόλου άλλο. Ας πάρουμε για παράδειγμα τον υπουργό παιδείας του ΣΥΡΙΖΑ. Τι κάνει; Ψαλιδίζει την αισιοδοξία, αν θέλετε τη φιλοδοξία, αλλά σίγουρα την επιθυμία για διάκριση των παιδιών στην εκπαίδευση, κατάργώντας την αριστεία. Δεν μπορώ να αποδεχθώ ότι όραμά μας και ελπίδα μας είναι η ισοπέδωση όλων προς τα κάτω!

 

 

Υπάρχει όμως εντιμότητα στο «κάνω αυτό που κάνω και θα είμαι ο καλύτερος»;

Μην μπλέκετε την εντιμότητα με την ικανότητα. Η πρώτη είναι αξία ζωής και η δεύτερη ένα άθροισμα προσόντων. Χαίρομαι να βλέπω ανθρώπους να κάνουν καλά τη δουλειά τους και χαίρομαι να περιτριγυρίζομαι από έντιμους και ικανούς.

 

Οι καλοί επαγγελματίες όμως υπάρχουν και χωρίς επιθυμία ανόδου. Εσείς εκτιμάτε τη φιλοδοξία. Είστε φιλόδοξος;

Δυστυχώς έχουμε εθιστεί τόσο πολύ με την ισοπέδωση προς τα κάτω που ο,τιδήποτε μας εξελίσσει το αποδομούμε χρησιμοποιώντας με αρνητική χροιά τη λέξη «φιλοδοξία»

Με ρωτάτε αν είμαι φιλόδοξος. Σας απαντώ ότι θέλω συνεχώς να βελτιώνομαι.

 

Σε τι ήσασταν πολύ καλός ως μπασκετμπολίστας;

 

Προτίμησα στην καριέρα μου από το να είμαι ο καλύτερος παίκτης, να είμαι πάντα ο καλύτερος συμπαίκτης.

 

Είχατε την τύχη να είστε και ψηλός. Τι ύψος;

Δύο μέτρα. Το άσχημο τώρα είναι πως δεν χωράω στα έδρανα της Βουλής. Είναι φτιαγμένα για μέχρι 1,75.

 

Και τόσες ώρες πώς κάθεστε;

Βγάζω το ένα πόδι έξω.