Ο TonyBlair ισχυρίστηκε κάποτε ότι ο απλούστερος τρόπος για να αποτιμήσεις μια χώρα είναι να συγκρίνεις τον αριθμό των ανθρώπων που θέλουν να εισέλθουν σε αυτήν με τον αριθμό εκείνων που θέλουν να φύγουν. Η Ελλάδα εσχάτως κατέστη μια χώρα που όσοι θέλουν να εισέλθουν βρίσκουν τον τρόπο να το πράξουν, αλλά δεν βρίσκουν τρόπο να εξέλθουν, παρότι το επιθυμούν. Η κατάσταση αυτή επισωρεύει ανεπανάληπτους κινδύνους. Διακυβεύονται η ασφάλεια και η σταθερότητα, που δίχως αυτές ανάκαμψη από την οικονομική κρίση δεν μπορεί να υπάρξει. Στα τέλη του 2014 η Ελλάδα είχε βρεθεί ένα βήμα πριν από την αρχή μιας νέας πορείας. Μετά δεκαπέντε μήνες διακυβέρνησης από την παρά φύσιν συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, η Ελλάδα μας βυθίζεται σε μια χωρίς προηγούμενο εθνική περιπέτεια, η οποία υπερβαίνει σε ένταση και συνέπειες την οικονομική κρίση που ακόμη σοβεί. Όλα προμηνύονται μια καταστροφή ανεπανάληπτη. Αυτή ακριβώς η πραγματικότητα μας υποχρεώνει να προχωρήσουμε εκόντες άκοντες σε μια αλλαγή παραδείγματος, σε μια συνολική ανακατασκευή του κράτους. Τώρα, όχι αύριο. Είναι η μόνη μας ελπίδα και ταυτόχρονα η μεγάλη μας ευκαιρία, ως έθνος και ως χώρα.
Οι αναλύσεις των ειδικών, σχετικά με την νοτιανατολική λεκάνη της Μεσογείου, είναι ξεκάθαρες: ο πόλεμος στη Συρία θα διαρκέσει χρόνια, η Τουρκία βυθίζεται σε πολυεπίπεδη αστάθεια και η Αίγυπτος βράζει, αποτελώντας μια τεράστια, δυνητικά, δεξαμενή μετακινούμενων πληθυσμών. Την ώρα που ο πρωθυπουργός οδεύει στις Βρυξέλλες, ας συνειδητοποιήσει ότι οποιαδήποτε λύση δοθεί θα είναι βραχυπρόθεσμη. Οι επερχόμενες γεωστρατηγικές εξελίξεις προοιωνίζονται δεινά, για τα οποία παραμένουμε απροετοίμαστοι. Η κυβέρνηση δεν έχει ούτε σχέδιο, ούτε μηχανισμό διαχείρισης της καθημερινότητας. Σαν ένας ιδιότυπος Νέρων, ο πρωθυπουργός επαίρεται αρχικά και κατόπιν θρηνεί για το πρόβλημα που ο ίδιος και ο στενός του κύκλος εξέθρεψαν. Σαν άλλος Πόντιος Πιλάτος νίπτει τας χείρας του, παραιτείται της προσπάθειας και ζητά να του λύσουν άλλοι το πρόβλημα: οι απλοί πολίτες, με την συγκινητική αυτοθυσία τους και προσφορά τους, και οι ευρωπαϊκές δυνάμεις, αυτές που μέχρι πριν από μερικούς μήνες προσέβαλε σκαιά.
Σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές ξεχωρίζει η ήρα από το στάρι, η πρόοδος από την συντήρηση, η σωτηρία από τον όλεθρο. Είμαι βαθύτατα πεπεισμένος ότι η δυσχερέστατη πραγματικότητα που βιώνουμε μπορεί, με τους κατάλληλους χειρισμούς, να μας υποχρεώσει να ανακατασκευάσουμε το κράτος μας και να κάνουμε μια νέα αρχή. Μοναδική προϋπόθεση είναι να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση με υπευθυνότητα, θάρρος, ρεαλισμό και ανθρωπιά. Με καθαρή στρατηγική, μεταρρυθμιστικό σχέδιο και δίχως ολιγωρίες.
Επιβάλλεται, κατ’ αρχήν, η ομογενοποίηση και αναδιοργάνωση όλων των δομών εσωτερικής ασφάλειας, τάξης και φύλαξης, τόσο σε επίπεδο πόρων όσο και ανθρώπινου δυναμικού. Απαιτείται μια άνευ προηγουμένου αναδόμηση της κρατικής μηχανής, η οποία είναι απόλυτα εφικτή για όποιον γνωρίζει τον χώρο. Ένστολοι, πολιτικό προσωπικό, μηχανολογικός εξοπλισμός, δομές φιλοξενίας και περιοριστικής πολιτικής πρέπει να υπαχθούν σε ένα οριζόντιο και κάθετο σύστημα διοίκησης, πλήρως κοστολογημένο και στρατευμένο σε έναν σκοπό: την δημιουργία ενός αποτελεσματικού και ευτεταγμένου κράτους δικαίου, ικανού να προστατεύει τους πολίτες και την χώρα. Ενός κράτους που ο νόμος θα διασφαλίζει την ποιότητας ζωής και την ελευθερία.
Καμιά χώρα στον πλανήτη δεν μπορεί να δεχθεί τους πάντες δίχως να αυτοδιαλυθεί. Με ορθολογικά κριτήρια πρέπει να αποφασίζουμε πόσους ανθρώπους μπορούμε να φιλοξενήσουμε ετησίως, ώστε να μην καταρρεύσουμε και να είμαστε ικανοί να τους εξασφαλίζουμε τις βασικές τους ανάγκες. Καμία εικόνα αταξίας και χάους δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή. Οι δομές που θα ζούν και θα κινούνται προσωρινά οι πρόσφυγες, αυτοί που αναγκάστηκαν από ανώτερα βία να μετοικήσουν, απαιτείται να είναι «ανοιχτού τύπου», αλλά φυλασσόμενες. Όλοι πρέπει να γνωρίζουν και να σέβονται τα κατοχυρωμένα δικαιώματα και υποχρεώσεις. Ο ανθρωπισμός μας, ως κοινωνίας, περισσεύει, παρά τις καταδικαστέες εξαιρέσεις, αλλά δεν μπορούμε να ανεχθούμε κανέναν -πολίτη, μετανάστη ή πρόσφυγα- που δεν σέβεται θεσμούς και δεν τηρεί κανόνες.
Όλοι οι παράνομοι μετανάστες, αυτοί που με δική τους πρωτοβουλία και αψηφώντας τις διεθνείς συμβάσεις αποφάσισαν να μετοικήσουν, πρέπει να διαμένουν σε κλειστά κέντρα κράτησης, όπως ορίζει η ευρωπαϊκή νομοθεσία. Όσοι το επιθυμούν, να οδηγούνται πάραυτα στα σύνορα, ώστε να επιστρέφουν στις χώρες προσέλευσής τους. Κανείς παράνομος μετανάστης δεν χρειάζεται να κυκλοφορεί ελεύθερα και αυθαίρετα, όπως συμβαίνει σήμερα με την ανοχή της κυβέρνησης.
Τα χερσαία και θαλάσσια σύνορά μας επιβάλλεται να φυλάσσονται πρωτίστως από τις ελληνικές δυνάμεις. Η Frontex και το NATO να δρουν συμπληρωματικά. Το ανθρώπινο δυναμικό μας και τα μέσα που διαθέτουμε –το γνωρίζω καλά- επαρκούν για την σχεδόν απόλυτη φύλαξη των χερσαίων συνόρων μας και την σε υψηλό επίπεδο προστασία των θαλάσσιων. Χρειαζόμαστε όμως μια αποτρεπτική πολιτική, ικανή να μειώσει στο ναδίρ τις εικόνες ντροπής και οδύνης στο Αιγαίο. Οι θάνατοι πολλαπλασιάστηκαν με την άφρονα πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, με τις ιδεοληπτικές εμμονές περί ανοιχτών συνόρων και την ανικανότητα διαχείρισης της καθημερινότητας. Το μόνο που διασώζει την Ελλάδα από την παγκόσμια κατακραυγή και χλεύη είναι ο ανθρωπισμός, τα παράδειγμα και η αυταπάρνηση των ενστόλων, των νησιωτών και των απλών ανθρώπων. Ως επιβράβευση τους η κυβέρνηση καταστρέφει με την αμέλεια και την ανικανότητά της τα νησιά μας, τις τοπικές κοινωνίες, τον τουρισμό, τον τρόπο ζωής του Έλληνα.
Ο υποκριτικός, ο ψευδεπίγραφος ανθρωπισμός της αριστεράς και της χυδαίας δεξιάς των ΑΝΕΛ αρκούσε για να σωρεύσει πτώματα στο Αιγαίο και εξαθλιωμένες ανθρώπινες ψυχές στην ηπειρωτική Ελλάδα. Για να μην πεθαίνουν και δυστυχούν άνθρωποι, χρειάζεται να ξαναγίνουμε χώρα, να πάψουμε να είμαστε χώρος. Το μήνυμά μας να πάει παντού. Η Ελλάδα χρειάζεται να αναδιοργανώσει άμεσα την κρατική μηχανή, απροϋπόθετα, με γνώμονα το εθνικό συμφέρον και τα δικαιώματα. Η Ελλάδα αντιμετωπίζει την υπέρτατη πρόκληση: θα βυθιστεί στο απόλυτο χάος ή θα ανασυνταχθεί; Μόνη λύση είναι η ριζική ανακατασκευή του κράτους και η οργάνωση μιας ευτεταγμένης φιλελεύθερης κοινωνίας.
Η ανερμάτιστη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κλείνει ένα ιστορικό κύκλο παρακμής. Η Ελλάδα σώζεται μόνο με μια γενναία υπέρβαση. ‘Όπως απέδειξε ο Δαρβίνος, η σωτηρία προϋποθέτει την εξέλιξη. Στην περίπτωσή μας, την ανακατασκευή του κράτους δίχως αστερίσκους και υποσημειώσεις.