Η Ελλάδα μετά την κρίση, πρέπει να είναι μια χώρα με εθνική αυτοπεποίθηση, εθνική αυτογνωσία και εθνικό ρεαλισμό. Να ξέρουμε πού βρισκόμαστε και πού θέλουμε να πάμε, ώστε να αναζητήσουμε το κατάλληλο μονοπάτι. Μακριά από τις στρεβλώσεις και τους αποπροσανατολισμούς του παρελθόντος, με γνώμονα την εθνική προοπτική να είναι η Ελλάδα ακμαία, ισχυρή και πρωταγωνίστρια σε ένα διεθνές περιβάλλον σύνθετο και περίπλοκο, που διαρκώς μεταβάλλεται.
Πολλές φορές μιλήσαμε για την ανάγκη να δημιουργηθεί ένα μέτωπο των χωρών του Ευρωπαϊκού Νότου, των χωρών που βρέχονται από τη Μεσόγειο, χωρών με λαούς περήφανους, κληρονόμους μιας συναρπαστικής Ιστορίας.
Σε αυτό το μωσαϊκό της νέας πραγματικότητας στην οποία καλούμαστε να έχουμε πρωταγωνιστικό ρόλο, τις περισσότερες φορές ξεχνούμε, παραλείπουμε ή παραμερίζουμε μια χώρα με τη δική της Ιστορία, η συμπόρευση και η συνεργασία με την οποία βρίσκεται ακόμη στο στάδιο της απόπειρας «απενοχοποίησης».
Αν θέλουμε να δούμε το μέλλον της περιοχής μας, κάτω από πρίσμα γεωστρατηγικών συνεργασιών, συμμαχιών και συμπράξεων, είναι προφανές ότι δεν μπορούμε να εξαιρούμε το Ισραήλ. Ειδικά σε μια εποχή σαν τη σημερινή, που διανοίγονται πληθυντικές περιπτώσεις, παράμετροι και δυνατότητες κοινού βηματισμού, σε τομείς όπως την ενέργεια και την ασφάλεια, στον απόηχο του διαρκούς κινδύνου που απορρέει από τον ισλαμικό φονταμενταλισμό.
Τα τελευταία αρκετά χρόνια, λόγω της ενασχόλησής μου με την εθνική αναγκαιότητα της ΑΟΖ, είχα την ευκαιρία να ασχοληθώ αρκετά με το θέμα. Γιατί να αισθανόμαστε ενοχικά για μια συνεργασία με το Ισραήλ; Πού δεν μας συμφέρει; Πού έχουμε να χάσουμε;
Ακόμη και σήμερα, που το Ισραήλ μοιάζει να ακούγεται ως «παραφωνία», στη μεγάλη και ιστορική προσπάθεια που βρίσκεται σε εξέλιξη για την απονεύρωση του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι στρατηγικές συμμαχίες θα πρέπει να έχουν πολυετή στόχευση. Να βλέπουν μακριά και πέρα από τη συγκυρία κάθε στιγμής και εποχής.
Η Ελλάδα μονάχα κερδισμένη μπορεί να βγει από μια συνεργασία με το Ισραήλ. Οι τομείς της ενέργειας, των νέων τεχνολογιών, του τουρισμού, φυσικά της ασφάλειας, είναι οι πρώτες, βασικές κοινές προτεραιότητες, από τη δρομολόγηση της ανάπτυξης των οποίων μπορούν να βγουν κερδισμένοι και οι δυο λαοί μας.
Σε μια ανθρωπότητα που επιχειρεί να βγει από μια βαθιά κρίση, σε μια Ευρώπη που δοκιμάστηκε, και εξακολουθεί να αναζητεί μια διαφορετική αρχιτεκτονική για το κοινό μέλλον λαών και κοινωνιών με συγκρουσιακό ιστορικό παρελθόν, η ευχέρεια της Ελλάδας να συνιστά αξιόπιστο συνομιλητή του συνόλου των χωρών της ευρύτερης περιοχής, προσφέρει στην πατρίδα μας τη δυνατότητα να επαναπροσδιορίσει τις στρατηγικές συμμαχίες της.
Η συνεργασία με το Ισραήλ, προσφέρει στην Ελλάδα την ευκαιρία να διευρύνει το διεθνές τόξο επιρροής της προς τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική. Την ίδια ώρα, ενισχύει τον ρόλο της Ελλάδας ως γέφυρα και πύλη εισόδου προς την Ανατολική Μεσόγειο και την Ευρωπαϊκή Ένωση, σε μια εποχή κατά την οποία επανατοποθετούνται έννοιες όπως ανάπτυξη, κοινωνική αλληλεγγύη, ενεργειακή διπλωματία.
Η Ελλάδα ανήκει στη Δύση. Πάντα ανήκε, και θα συνεχίσει να ανήκει. Δεν αρκεί ωστόσο η θέση μας αυτή. Πρέπει να την εδραιώσουμε. Και για να το κάνουμε, πρέπει να μην διστάζουμε να εμπλακούμε στο διεθνές παιχνίδι των γεωπολιτικών ισορροπιών. Να ταράξουμε τα λιμνάζοντα ύδατα. Να θυμήσουμε σε όλους ότι η Ελλάδα παραμένει ένα πανίσχυρο, παγκόσμιο brandname.
Στο πλαίσιο αυτό, θα πρέπει να απεγκλωβιστούμε από τη μονομερή αγκίστρωση στον γερμανικό άξονα, τα αποτελέσματα από τη «συγκατοίκηση» με τον οποίο είναι μάλλον πενιχρά.
Μια στρατηγική συμμαχία της Ελλάδας με το Ισραήλ, ανοίγει νέες προοπτικές και για τις σχέσεις της χώρας μας με την άλλη όχθη του Ατλαντικού. Η Ελλάδα άλλωστε διατηρεί το συγκριτικό πλεονέκτημα να είναι αξιόπιστη εταίρος και συνομιλητής με μεγάλες δυνάμεις, οι σχέσεις μεταξύ των οποίων διακρίνονται από δισταγμό, αν όχι από καχυποψία.
Η Ελληνική Προεδρία στην Ευρωπαϊκή Ένωση, το πρώτο εξάμηνο του 2014, αποτελεί μια χρυσή ευκαιρία για να τραβήξει η Ελλάδα από το μανίκι την υπόλοιπη Ευρώπη. Να κάνουμε εμείς το πρώτο βήμα. Και να αξιοποιήσουμε τη δυνατότητα του Ισραήλ να λειτουργήσει ως φυσικό ανάχωμα εξτρεμιστικών ομάδων από τα νότια σύνορά μας.
Η Ελλάδα δίπλα στο Ισραήλ γίνεται πιο ισχυρή απέναντι στην Τουρκία. Η Ελλάδα μαζί με το Ισραήλ αποκτά μια πρόσθετη εναλλακτική για το θέμα της ΑΟΖ, παρακάμπτοντας την Αίγυπτο και τις τρικλοποδιές της.
Όλα αυτά φυσικά προϋποθέτουν μια Ελλάδα αποφασισμένη να μην χάσει άλλο εθνικό χρόνο. Μια Ελλάδα που θα κατανοήσει τα εθνικά συμφέροντά της, και το πώς αυτά μπορούν να εξυπηρετηθούν καλύτερα. Μια Ελλάδα συνδιαμορφώτρια και όχι ουραγό των εξελίξεων. Μια Ελλάδα γεμάτη αυτοποίθηση και όχι φοβική.