Ομιλία μου στην Ολομέλεια της Βουλής των Ελλήνων
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Σκέφτηκα πολύ αν θα άξιζε τον κόπο να συνεχιστεί σε ανάλογους με χθες τόνους η αντιπαράθεση σε ό,τι έχει να κάνει με τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και τη μετατροπή της πρότασης μομφής κατά του Αναπληρωτή Υπουργού Υγείας κ. Πολάκη, σε συζήτηση για παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση.
Για πολλά χρόνια η ελληνική κοινωνία στο σύνολό της, δεξιοί, κεντρώοι και αριστεροί, είχαν ξεχάσει εμφυλιοπολεμικές διαθέσεις, πάθη, μίση και εκατέρωθεν κατηγορίες. Ο Εθνάρχης και ιδρυτής της Νέας Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής, έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο στο να αφήσουμε πίσω μας αυτά τα οποία μας έκαναν να πληρώσουμε με βαρύ φόρο αίματος, τις πιο σκληρές, τις πιο άδικες, τις χειρότερες διαμάχες. Έναν Εμφύλιο που πήγε πίσω τη χώρα, μάς ζημίωσε και άφησε πολύ βαθιές χαρακιές, που χρειάστηκε να περάσουν πολλές γενιές για να τις ξεπεράσουμε.
Το 2006 στο Δήμο της Αθήνας, γνώρισα έναν νέο πολιτικό, που εκπροσωπούσε με την παράταξή του το Συνασπισμό, τον Αλέξη Τσίπρα. Τον παρακολουθώ από τότε μέχρι σήμερα που είναι Πρωθυπουργός της χώρας. Πίστεψα ότι ενδεχομένως η είσοδος στο πολιτικό σκηνικό πιο νέων ανθρώπων, θα έφερνε άλλα ήθη και άλλη νοοτροπία. Τη δυνατότητα να μιλήσουμε με άλλο ύφος, να ξεχάσουμε τα κακώς κείμενα, αυτά που μας χωρίζουν και μας πληγώνουν. Να έχουμε μεν πολιτικές αντιπαραθέσεις, αλλά να οδηγήσουμε τη χώρα, τη μέση ελληνική οικογένεια, τη μεσαία τάξη, τα λαϊκά στρώματα, σε μια άλλη εποχή.
Έκανα λάθος. Από τότε μέχρι σήμερα, ο Αλέξης Τσίπρας επενδύει σε μία εμφυλιοπολεμική ρητορική και η στάση του είναι μονίμως διχαστική. Δε μπορώ να πω το ίδιο για αρκετούς από τους συναδέλφους μου στο Κοινοβούλιο, για κάποιους Υπουργούς, για αρκετούς με τους οποίους έχουμε συνεργαστεί στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, αν και ήμασταν σε αντίπαλα στρατόπεδα.
Αισθάνομαι ότι είναι άδικο να έχει συμπαρασύρει τον ΣΥΡΙΖΑ που έχει την πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο και κυβερνά τη χώρα, σε αυτό το ολισθηρό μονοπάτι. Βλέπω ότι δεν ταυτίζονται όλοι οι βουλευτές του με το περιεχόμενο της ρητορικής αυτής, με αυτή την πολιτική συμπεριφορά.
Ο κ. Τσίπρας επίλεξε να διχάσει τους Έλληνες και το έκανε στοχευμένα. Δίνοντας εντολή στον κ. Τσακαλώτο να μιλήσει ευθέως για το φορολογικό γδάρσιμο της μεσαίας τάξης και τη στοχοποίηση κάποιων ώστε να «επιβιώσουν» κάποιοι άλλοι.
Το είδα με τον τρόπο που αντιπαρατέθηκε στο Δήμο της Αθήνας και με τη θέση που πήρε στα θλιβερά γεγονότα και στα επεισόδια του Δεκεμβρίου του 2008.
Το είδα όταν ήταν κόμμα της μειοψηφίας της Αντιπολίτευσης στη Βουλή, με τον τρόπο που καπηλεύτηκε το κίνημα των αγανακτισμένων, τις πλατείες και τη ρητορική του στα χρόνια της κρίσης, με τον τρόπο που υφάρπαξε την εξουσία.
Το βλέπω και τώρα στο τρόπο με τον οποίο πολιτεύεται. Έκανε τις επιλογές του ο κ. Τσίπρας, κυβέρνησε 4,5 χρόνια και τώρα θα κριθεί από τον ελληνικό λαό. Αυτό που μου προκαλεί αλγεινή εντύπωση, είναι ο τρόπος που επιλέγει να φύγει.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Η αξία του νικημένου δίνει δόξα στο νικητή. Αλλά ο νικημένος θα έπρεπε, με αξιοπρέπεια και ηθικό κώδικα, να ξέρει πότε οι πολιτικές του απέτυχαν και ότι όπως βρέθηκε στην κυβέρνηση το 2015, μπορεί να βρεθεί στα έδρανα της Αντιπολίτευσης στις επόμενες εκλογές.
Βλέπω όμως ότι είναι αδύνατον στον κ. Τσίπρα να το αποδεχθεί. Και δυστυχώς κανιβαλίζει πολιτικά όχι την Αξιωματική Αντιπολίτευση, αλλά τους συντρόφους του και τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να επιτύχει τους προσωπικούς του στόχους. Το γεγονός ότι έχει σύρει τον ΣΥΡΙΖΑ στη ρητορική, τη συμπεριφορά και τον τρόπο του πολιτεύεσθαι του κ. Πολάκη, αποτελεί θλιβερή κοινοβουλευτική πρακτική και αδικεί πολλούς από τους συναδέλφους μου.
Ήμουν εντός της Αίθουσας της Ολομέλειας και άκουσα πολλούς από τους συναδέλφους της πλειοψηφίας, που πήραν το λόγο καυτηριάζοντας την πολιτική συμπεριφορά απέναντι σε έναν άνθρωπο ο οποίος είναι ΑΜΕΑ, είναι αγωνιστής της ζωής και λέγεται Κυμπουρόπουλος.
Δεν έχει καμία σημασία αν πολιτεύεται στο ευρωψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας. Καμία απολύτως!
Είναι προφανές ότι ο τρόπος που επίλεξε ο κ. Πολάκης να επιτεθεί σε έναν νέο άνθρωπο, σε έναν ήρωα της ζωής, ξεφεύγει από τα κόμματα. Δεν έχει να κάνει με τη στείρα πολιτική αντιπαράθεση. Προσβάλλει σε ανθρώπινο επίπεδο, προσβάλλει τον πολιτισμό μας και σίγουρα προσβάλλει τις ευαισθησίες που έχουν και πολλοί αριστεροί.
Πίστευα ότι μετά τις παροτρύνσεις των δικών σας βουλευτών, θα αναθεωρούσε ο κ. Πολάκης και θα ζητούσε συγγνώμη ή θα τον επανέφερε στην τάξη ο Πρωθυπουργός. Όχι μόνο αυτό δεν έγινε, αλλά ο κ. Τσίπρας σάς έσυρε όλους στο επίπεδο, στη ρητορική και την πολιτεία του συγκεκριμένου Αναπληρωτή Υπουργού.
Και αυτό είναι κάτι που έχει κάνει ζημιά στο σύνολο του ελληνικού Κοινοβουλίου και θα το πληρώσουμε όλοι απέναντι στον ελληνικό λαό που μας παρακολουθεί.
Είμαστε σήμερα εδώ για να συζητήσουμε για τα πεπραγμένα της κυβέρνησης.
Στην εξωτερική πολιτική, με την επιζήμια συμφωνία των Πρεσπών
Στο προσφυγικό/μεταναστευτικό, με την πολιτική των ανοιχτών συνόρων.
Στην οικονομία, με την υπερφορολόγηση και τη διάλυση της μεσαίας τάξης.
Στα θέματα της τάξης και της ασφάλειας, με τους συμπολίτες μας στις γειτονιές της Αθήνας και όλης της χώρας να ζουν μέσα στην ανασφάλεια.
Στα θέματα των επενδύσεων, που έχουν μπλοκάρει όλες.
Στην Παιδεία, που γυρίζετε τη χώρα 30 χρόνια πίσω και δεν επιτρέψατε τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια.
Προσπαθώ να βρω έναν τομέα της πολιτικής σας στον οποίο έχετε επιτύχει και θα έπρεπε να σας επιβραβεύσει ο ελληνικός λαός. Ειλικρινά και αντικειμενικά δε μπορώ να βρω, παρά τις κάποιες φορές ενδεχομένως καλές προθέσεις.
Προφανώς θα καταψηφίσουμε την κυβέρνηση. Έρχεται σε λίγες μέρες η ώρα των Ευρωεκλογών και των αυτοδιοικητικών εκλογών και αργά ή γρήγορα – ο κ. Τσίπρας μπορεί να τρέξει αλλά δε μπορεί να κρυφτεί – των εθνικών εκλογών.
Είμαι πεπεισμένος ότι η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού θα δώσει απάντηση σε αυτές τις πολιτικές συμπεριφορές. Και θα δώσει ώθηση στη νέα διακυβέρνηση και σε μια νέα εποχή, ώστε να βγάλει την Ελλάδα από το τέλμα και να εγγυηθεί μια καλύτερη ζωή οριζόντια για όλους τους πολίτες: δεξιούς, κεντρώους και αριστερούς.
Γιατί αυτό είναι το καθήκον και η υποχρέωση ενός Πρωθυπουργού. Να μην είναι ταξικός, να μη διαιρεί, αλλά να υπηρετεί τους πάντες.
Ευχαριστώ πολύ.