Ένα ερώτημα πλανάται πάνω από την Ευρώπη: Ποιος θα είναι ο επόμενος υπουργός οικονομικών της Γερμανίας;
Μετά την 8ετή θητεία του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε -ο μακροβιότερος στη θέση αυτή από την δεκαετία του ’60- τα σενάρια φέρνουν ως φαβορί τον επικεφαλής του FDP (φιλελεύθεροι) Κρίστιαν Λίντντερ. Ο 38χρονος πολιτικός επιστήμονας που ασχολείται από τα 21 του χρόνια με τα κοινά ως μέλος του τοπικού κοινοβουλίου στο κρατίδιο της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας, στο πρόσφατο παρελθόν υποστήριξε το Grexit και πιστεύει στην Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων.
Έχει σημασία για την Ελλάδα ποιος θα βρίσκεται στη θέση του Υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας; Προφανώς και έχει.
Κανείς όμως δε πρέπει να ξεχνά, ότι στο διεθνές σύστημα, οι σχέσεις μεταξύ των χωρών, διέπονται από Ισχύ και Συμφέρον και με βάση αυτές λαμβάνουν τις αποφάσεις τους.
Έχει συνεπώς ακόμα μεγαλύτερη αξία ποιος θα κάθεται στη θέση του Πρωθυπουργού της χώρας μας και ποιοι στα υπουργικά έδρανα.
Για αυτό είναι πολιτικά και εθνικά ώριμο να κοιτάμε τι κάνουμε εμείς εδώ, στη δική μας ζωή και όχι «στις ζωές των άλλων», όπως είναι και ο τίτλος του περίφημου αριστουργήματος του γερμανικού κινηματογράφου.
Σε κάθε περίπτωση η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν έχει ανάγκη κανέναν υπουργό καμίας άλλης χώρας για να τα κάνει μπάχαλο. Εδώ και 2,5 χρόνια, η πραγματικότητα έχει αποδείξει, ότι μπορεί να τα καταφέρει και μόνη της. Είναι δική της επιλογή να φορολογήσει αδίστακτα τις επιχειρήσεις, τους μικρομεσαίους, τους ελεύθερους επαγγελματίες. Είναι δική της απόφαση η μείωση του αφορολόγητου όπως και η μείωση συντάξεων. Είναι εργόχειρό της η αύξηση της προκαταβολής φόρου από το 55% στο 100%, όπως και των φορολογικών συντελεστών για το εισόδημα από ενοίκια. Μέρος της ιδεοληπτικής της πολιτικής είναι επίσης η αύξηση των φόρων στην σταθερή τηλεφωνία, το internet, τη μπύρα και τον καφέ αλλά και η επιβολή Ειδικού Φόρου Κατανάλωσης στο κρασί. Είναι αποτέλεσμα της δικής της διαπραγμάτευσης να δεσμεύσει τη χώρα με υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα.
Και κάθε μέρα μας φέρνει και ένα καινούργιο μποναμά.
Με τον προϋπολογισμό που κατέθεσε, έρχονται νέα μέτρα ύψους 1,9 δις ευρώ με νέες περικοπές, ενώ έχει ήδη ψηφιστεί 4ο Μνημόνιο που κόβει 1 μισθό από κάθε εργαζόμενο και 2 συντάξεις από κάθε συνταξιούχο. Οι οφειλές του Κράτους σε ιδιώτες, ξεπερνούν πλέον τα 6 δις, αυξημένες κατά 57% από το 2014, οδηγώντας σε ασφυξία την οικονομία. Παράλληλα, συστηματικά καθυστερεί την έκδοση νέων συντάξεων, ενώ υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι τις έχουν ανάγκη.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ έχει κηρύξει εσωτερική στάση πληρωμών, στεγνώνει από ρευστότητα την αγορά και αυτό το ονομάζει «ανάπτυξη».
Επίσης υπάρχουν 95 προαπαιτούμενα που δεν έχουν υλοποιηθεί, ενώ η τρίτη αξιολόγηση, είναι δεδομένο, ότι δεν μπορεί να κλείσει μέχρι το τέλος της χρονιάς. Αυτήν την καθυστέρηση ποιος θα την πληρώσει;
Το Μέγαρο Μαξίμου αντί να επενδύει στην αύξηση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας επιλέγει να επιδοτεί τη φτώχεια. Μοιράζει επιδόματα στους συνταξιούχους από τους οποίους τα παίρνει πίσω διπλά και τριπλά μέσω της φορολογίας και των περικοπών.
ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ δε χρειάζονται κανέναν υπουργό άλλης χώρας για να τα διαλύσουν όλα!
Σαφώς και η ευθύνη των δανειστών είναι καθοριστική, ακριβώς διότι συμφώνησαν σε ένα μίγμα πολιτικής με τεράστια δόση υπερ-φορολόγησης.
Είναι όμως συλλήβδην αποδεκτό, πως αυτή η κυβέρνηση δεν ξέρει, δε θέλει και δε μπορεί. Η αναμέτρηση του χθες με το αύριο είναι ξεκάθαρη και αναπόφευκτη.
Απαιτείται μία νέα κυβέρνηση που θα έχει την ιδιοκτησία των μεταρρυθμίσεων ώστε να τις υλοποιεί, όχι επειδή μας επιβάλλονται αλλά επειδή τις πιστεύει και θέλει να καταστήσει την οικονομία μας ανταγωνιστική.
Μια κυβέρνηση που θα φτιάξει τη νέα Ελλάδα μέσα από ένα πατριωτικό σχέδιο που θα προσελκύσει περισσότερους επενδυτές και θα ανακτήσει τη χαμένη μας αξιοπιστία.
Το όραμά του αυτό για τη χώρα ξεδίπλωσε στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης ο Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας κ. Κυριάκος Μητσοτάκης, περιγράφοντάς το μέσα από τρεις βασικούς άξονες.
Πρώτον, τη δημιουργία πολλών νέων θέσεων εργασίας, μέσα από μια έκρηξη ιδιωτικών επενδύσεων.
Δεύτερον, τη μείωση των φορολογικών βαρών με παράλληλο εξορθoλογισμό της λειτουργίας του Κράτους.
Και τρίτον, την απόλυτη στήριξη στους νέους, αλλά και τους πιο αδύναμους συμπολίτες μας.
Μόνο έτσι θα μπορέσει να χτιστεί μια ισχυρή και ανθεκτική στο χρόνο ανάπτυξη, να δημιουργηθούν περισσότερες ευκαιρίες και ελπίδα για τους πολλούς.