Κάθησα να δω την τηλεοπτική αναμέτρηση των κ.κ. Τσίπρα και Μεϊμαράκη, όπως όλοι οι πολίτες. Για να είμαι ειλικρινής πίστευα ότι μετά από οκτώ μήνες διακυβέρνησης, ο κ. Τσίπρας διδάχθηκε από τα λάθη του. Θα είχε καταλάβει ότι η κυβέρνηση Σαμαρά δεν υπέγραψε το δεύτερο μνημόνιο ως “τσιράκι της κας Μέρκελ”, αλλά για να μην πτωχεύσει η χώρα. Εμείς, φυσικά, δεν τον αποκαλέσαμε “τσιράκι” ούτε, επειδή αναγνώρισε δημόσια “το μεγάλο πολιτικό διαμέτρημα της κας Μέρκελ”, ούτε όταν υπέγραψε το επαχθέστερο μνημόνιο. Είμαστε πατριώτες που προσφέρουμε στην χώρα χωρίς να υπολογίζουμε το πολιτικό και προσωπικό μας κόστος. Αναγνωρίζω ότι η λέξη πατριώτης έχει αρνητική ερμηνεία στο λεξικό της Αριστεράς, αλλά δεν θα σπαταλήσουμε και το περιεχόμενο των λέξεων για να αρέσουμε.
Πίστευα ότι ο κ. Τσίπρας θα είχε αντιληφθεί ότι δεν υπάρχουν ούτε πολίτες, ούτε δημοσιογράφοι γερμανοτσολιάδες, αλλά πολίτες και επαγγελματίες που σε αντίξοες συνθήκες κάνουν φιλότιμα τη δουλειά τους. Όταν η κομματική ΑΥΓΗ - την ημέρα που όλα κρίνονταν στις Βρυξέλες - είχε ως πρωτοσέλιδο την Αμφίπολη, δεν σκεφτήκαμε ότι έκανε μαύρη προπαγάνδα για να μην σκέφτεται ο αριστερός την καταλυτική αποτυχία του κ. Τσίπρα, την οποία υπέγραφε ως μνημόνιο.
Πίστευα ότι ως απόφοιτος του Πολυτεχνείου γνώριζε ότι δεν χτίζεται η αξιοπιστία της χώρας στην Ευρώπη, γκρεμίζοντας όσα εμείς χτίσαμε και ότι δεν υπάρχουν επενδύσεις, όταν το πολιτικό και οικονομικό οικοδόμημα τρέμει συθέμελα, αφού η κυβέρνησή του επιδόθηκε σε πειράματα καθεστωτικής αλλαγής χρησιμοποιώντας δυναμίτη.
Νόμιζα ότι η εκκωφαντική αδυναμία του να εφαρμόσει το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, που εξ αρχής ήταν πρωτόλειο -η Αριστερά των ημερών Τσίπρα δεν παράγει πολιτική αλλά συνθήματα και ευφυολογήματα για γήπεδα - θα τον έκανε να σκεφτεί ότι χρειάζεται συγκροτημένη και κοστολογημένη προγραμματική πρόταση.
Ήλπιζα ότι θα ζητούσε δημόσια συγγνώμη για την μη κατάργηση του μνημονίου, τον ΕΝΦΙΑ, για τον πρώτο μισθό των 751 ευρώ, για την 13η σύνταξη, για όσα υποσχέθηκε τον Ιανουάριο, υφαρπάζοντας την ψήφο των πολιτών που περίμεναν την ελπίδα, που δεν έφτασε ποτέ στην πόρτα τους.
Πίστευα ότι θα αναγνώριζε τα επικίνδυνα ελλείμματά του: Την απειρία στην διακυβέρνηση. Την ανυπαρξία γνώσεων διοίκησης. Την επιλογή κυβερνητικών στελεχών με κριτήριο τα κομματικά τους προσόντα. Την πρακτικά απαξιωμένη οικονομική μαρξιστική θεωρία, εν έτει 2016. Την άγνοιά του για την ευρωπαϊκή πολιτική, τον χειρισμό και τις ιδιαιτερότητες των εταίρων στην Ευρωζώνη. Την αναποτελεσματικότητα στην λήψη αποφάσεων. Κι επειδή πρόβαλε το πλεονέκτημα της ηλικίας μας, πίστευα ότι θα συνεργαζόταν με νέους και όχι με αποσχισθέντα, επί Φλωράκη, κομματικά στελέχη του ΚΚΕ.
Μετά από αυτές τις παραδοχές θα έπρεπε να αφήσει στην άκρη το αστραφτερό χαμόγελο - ως διαφημιστικό οδοντόκρεμας - αντιλαμβανόμενος ότι δυστυχώς εκπροσωπεί το παλαιό που αναπαλαίωσε με υλικά του παραδοσιακού παλαιοκομματισμού, στις πιο κακές πρακτικές του. Δεν είναι αυτός που μπορεί να κουνά το δάκτυλο για διαφθορά, έχοντας γύρω του το παλαιό “βαθύ” ΠΑΣΟΚ. Εμείς στείλαμε στον Κορυδαλλό τους μεγαλοσχήμονες που έκλεβαν κράτος και ταμεία. Μπορεί να μου υποδείξει έναν που έστειλε αυτός; Εμείς δεν αποφυλακίσαμε βαρόνους κοκαΐνης και τρομοκράτες. Εμείς ξέραμε τα θαλάσσια και τα χερσαία σύνορά μας και τα προστατεύαμε. Δεν φέραμε εκατοντάδες χιλιάδες παράνομους μετανάστες να λιάζονται στην Ομόνοια και την Πλατεία Βικτωρίας. Ούτε θάψαμε την πραγματική οικονομία, κλείνοντας τις τράπεζες.
Συνηθίζουμε να λέμε ότι ο Έλληνας έχει κοντή μνήμη. Θέλω αυτή την Κυριακή να αποδειχθεί ότι δεν έχει. Ήρθε η ώρα να γυρίσουμε σε κανονικούς ρυθμούς δημιουργίας, ανάπτυξης, συνεργασίας. Φτάνουν τόσες συγκινήσεις.
Η Κυριακή είναι ώρα ευθύνης όλων μας.
Τη Δευτέρα πιάνουμε δουλειά.