Γιατί άραγε αυτό; Αποστρέφεται ο λαός μας την αλήθεια ή η ανάγκη διαχείρισης της πολιτικής, όπου εγκλωβίστηκε δυστυχώς ο πολιτικός κόσμος της χώρας, διέσπασε την Ελπίδα από την Αλήθεια;
Άραγε δεν μπορούμε να κοιτάξουμε την αλήθεια κατάματα και να εμπνεύσουμε όσοι ασχολούμαστε με τα κοινά του τόπου μας, την Ελπίδα στον λαό μας για το Αύριο; Στερούματε οράματος;
Τα ερωτήματα είναι πάμπολλα και απανωτά και σφυροκοπούν το Νου και την Καρδιά στον καθένα μας, που ταχθήκαμε να υπηρετήσουμε αυτόν τον τόπο και για να μιλήσω προσωπικά, χάνω τον ύπνο μου αναζητώντας να εξηγήσω, αν μπορεί η αλήθεια να ταυτιστεί με την ελπίδα για το αύριο της πατρίδας μου, για το αύριο του Έλληνα και κυρίως το αύριο της γενιάς μου, που παλεύει με όνειρα και τσακισμένα φτερά.
Εύκολα μπορεί ο οποιοσδήποτε να στήσει πολιτική καριέρα αρκεί να επιδοθεί στο στείρο λαϊκισμό, στις ανέξοδες υποσχέσεις και κυρίως στην παροχολογία με ανύπαρκτα πλέον δανεικά. Κι όμως κουραστήκαμε να ακούμε όμορφα λόγια να χαϊδεύουν τα αυτιά του κάθε ψηφοφόρου. Κουράστηκε ο λαός να κουβαλά μεγάλες προεκλογικές προσδοκίες και όλα αυτά να βρίσκουν μιμητές σε όλο το πολιτικό φάσμα του ελληνικού πολιτικού συστήματος.
Έτσι φοβάται ο άνθρωπος την αλήθεια, την αποστρέφεται και ισχυρίζεται πως είναι πικρή, ξεχνώντας πως είναι τέτοια, μόνο όταν έχουν προηγηθεί πολλά ψέματα.
Είναι αλήθεια πως ο άνθρωπος θέλει να ελπίζει, αδιάφορο αν η ελπίδα είναι πλανεύτρα και επικίνδυνη για το αύριο, κυρίως όταν χρησιμοποιείται άκριτα και βέβαια όταν ξεπουλιέται εύκολα.
Όταν άνοιξε το κουτί της Πανδώρας, σύμφωνα με τον αρχαιοελληνικό μύθο και σκόρπισαν στον κόσμο όλα τα δεινά, οι θεοί τη βοήθησαν να το ξανακλείσει προλαβαίνοντας να κρατήσει το μοναδικό αντίδοτο στην ανθρώπινη δυστυχία και στον ανθρώπινο πόνο, την Ελπίδα.
Μέσα από αυτή την καταστροφική οικονομική κρίση, το κουτί της Πανδώρας του 21ου αιώνα, που γονατίζει τον Έλληνα και αναγκάζει την χώρα μας να βιώσει τη μεγαλύτερη δοκιμασία των τελευταίων δεκαετιών είναι απόλυτη ανάγκη να ταυτιστεί η Αλήθεια με την Ελπίδα αυτού του τόπου. Να κρατήσουμε σφιχτά το μόνο αντίδοτο στα δεινά, την Ελπίδα μας. Και αυτό δεν μπορεί να γίνει αν δεν επουλωθούν οι πληγές, αν δε γεφυρωθούν χάσματα που άνοιξε ο σεισμός, αν δεν σφίξουμε τα χέρια με δύναμη, αν δεν παραμερίσουμε τις όποιες διαφορές μας, προτάσσοντας το όραμα του γένους μας, το όραμα της πίστης μας, την ενότητα μας.
Αυτή η ενότητα μας βασίζεται αποκλειστικά στην Αλήθεια που διδάσκει η Ιστορία μας, στην Αλήθεια που θέλει τον Έλληνα όχι δέσμιο συναισθημάτων μίσους και διχόνοιας, όχι δέσμιο φοβικών συνδρόμων, περήφανα ελεύθερο και γι’ αυτό συνεχώς δημιουργικό.
«Φιλοκαλοῦμέν τε γὰρ μετ' εὐτελείας» έλεγε ο μεγάλος Περικλής στην Αθήνα του 5ου αιώνα, για να υπομνηματίσει την ικανότητα μας να αναγνωρίζουμε το καλό, το ωραίο και το δημιουργικό. Κι αυτή η ικανότητα δε χάθηκε στο διάβα των αιώνων, μιας και είναι καταγεγραμμένη στο γενετικό μας κώδικα. Πέρασε στην πίστη μας, στην Ορθοδοξία μας με το μεγάλο έργο της Φιλοκαλίας των Νηπτικών Πατέρων και στην κάθαρση του Νου και της Καρδιάς, ώστε να είμαστε νηφάλιοι, σώφρονες, ήρεμοι και κόσμιοι, άρα αποδεκτοί από τον Δημιουργό μας μέσα στην Δημιουργία.
Για να μπορέσει η Αλήθεια μας να ταυτιστεί με την Ελπίδα μας και να μην κρύβεται επιμελώς κάτω από την επίπλαστη, φαινομενική και ψεύτικη αυταπάτη, οφείλουμε να κοιταχθούμε με εμπιστοσύνη αποδεχόμενοι όλοι οι Έλληνες τις όποιες διαφορές μας.
Όλοι μας, όλων των κομματικών και πολιτικών εκφράσεων, είναι βέβαιο πως το μόνο που επιζητούμε είναι η θεραπεία των προβλημάτων, η εξασφάλιση του αύριο, το εθνικό μας συμφέρον, η ανάσταση της πατρίδας μας και όχι ο εγκλωβισμός της στο σταυρό του μαρτυρίου και όχι στις αποδείξεις που κουράζουν την αλήθεια, την αλήθεια που έτσι κι αλλιώς υπάρχει, σε αντίθεση με το ψέμα που πρέπει να εφευρεθεί.
Η ελπίδα βρίσκεται στην αλήθεια της αγάπης μας γι’ αυτό τον τόπο, του πολιτισμού του, της ιστορίας του, της περηφάνειας του, της ενότητας του. Βρίσκεται στην αγάπη για το συνάνθρωπό μας, για το διπλανό μας, για τον διαφορετικό από εμάς, για τα παιδιά μας.
Να κοιταχθούμε μεταξύ μας, ώστε να διαπιστώσουμε πως δε διαφέρουμε και πως η Ελπίδα μας βρίσκεται στην Αλήθεια μας και όχι στα παραμύθια που πλάθουμε και στις όποιες ενοχές μας φορτώνουν και μας εγκλωβίζουν στην απελπισία και την απόγνωση.
Να ενδυθούμε τη φορεσιά των τρεισήμισι χιλιάδων γνωστών χρόνων Δόξας, που εγγυάται η Ιστορία μας και να πορευθούμε το δρόμο της αναδημιουργίας και της ανάπτυξης που επιτάσσει το εθνικό μας όραμα.
Εκεί που συναντιέται η Αλήθεια με την Ελπίδα και δεν έχει χώρο για αντιπαραθέσεις, παρά μονάχα για την αλληλεγγύη, την αλληλοκατανόηση, την αλληλοβοήθεια, την Ενότητα. Γιατί τότε μόνο η Αλήθεια δεν τρομάζει, δεν συνθλίβει, δεν πονάει, όταν η Ελπίδα, ως το μόνο αντίδοτο στα δεινά γεννά τις δυνάμεις του αύριο, γεννά τα κίνητρα, τους στόχους και ακυρώνει την ηττοπάθεια.